Bij het opstellen van een calamiteitenplan kun je een aardig gedachte-experiment uitvoeren. Stel: er heeft een calamiteit plaatsgevonden in je museum. De slangen worden opgerold, de dranghekken worden weggehaald, de toeschouwers verspreiden zich weer en de brandweercommandant geeft je precies een uur de tijd om het gebouw binnen te gaan en er uit te halen wat je van belang acht. Wat kies je?
Je hoeft (in theorie) geen rekening te houden met de aard van de calamiteit of met de beperkte menskracht. Ga het experiment aan: maak een tour door het museum! Ervaar de maritieme hoogtepunten in 60 minuten! Kortom: maak een overzicht van binnen één uur te evacueren objecten in geval van een calamiteit.
Dat is niet gemakkelijk. Iedere medewerker heeft zo zijn of haar favoriete objecten of deelcollecties. Maar die zijn soms of te groot, of te zwaar, of te omvangrijk om allemaal mee te nemen. Onder het motto Kill your darlings ben je dan toch gedwongen om keuzes te maken. Op de lijst die dan ontstaat zijn de topstukken uiteraard goed vertegenwoordigd. Maar ook minder in het oog springende voorwerpen staan er op, die toch een cruciale rol spelen binnen de collectie. Zo’n lijst wordt met veel toewijding samengesteld. Toch is er sprake van een mate van willekeur.
De lijst zegt eigenlijk meer iets over de samensteller dan over het belang van objecten binnen de collectie als geheel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten