zondag 19 februari 2012

Bulbstevens


Een van de leukste scènes in de winterse rampenfilm The day after tomorrow – afgelopen maand weer op tv – is toch altijd weer het moment waarop een op drift geraakt Russisch vrachtschip door de ondergelopen straten van New York drijft en op Fifth Avenue ter hoogte van de Public Library met zijn enorme bulbsteven een stadsbus verplettert.
Deze keer keken mijn jongste zoon Maarten en ik met meer dan gewone belangstelling naar dit staaltje van “destructieve creativiteit”. Bulbstevens en de vaartechnische eigenschappen daarvan waren namelijk het onderwerp van het profielwerkstuk, dat Maarten in zes gymnasium heeft gemaakt. Bij zo’n profielwerkstuk is het de bedoeling dat je zelf een onderzoek opzet, onderzoeksvragen formuleert, die in de praktijk beproeft en daaruit je conclusies trekt. Voor het praktijkgedeelte kon hij terecht bij de faculteit Werktuigbouwkunde, Maritieme Techniek & Technische Materiaalwetenschappen van de TU Delft (zie ook het blog van 11 februari 2011). Begeleid door medewerkers en studenten van de opleiding Maritieme Techniek kon Maarten de via literatuurstudie opgedane theoretische kennis en door hem opgestelde onderzoeksvragen toetsen aan de praktijk. Dagenlang had hij thuis zitten schuren om drie bulben – of bulbs, net wat u wilt – van verschillende grootte te maken. Die werden vervolgens met behulp van satéprikkers en (uiteraard!) duct tape bevestigd aan een model van de Italiaanse sleepboot ’Tito Neri’ en in de kleine sleeptank van de faculteit getest.



Het resultaat? Een lijvig werkstuk met ingewikkelde berekeningen, foto’s waarvan wijlen Sigmund Freud het zijne zou denken en de vrijwel onvermijdelijke conclusie dat verder onderzoek nodig is om de geformuleerde hypotheses nader te toetsen. Precies zoals het in de “echte" wetenschap ook gaat. Maar het mooiste vond Maarten toch, dat hij bij de faculteit regelmatig werd aangezien voor een master-student. Niet gek, voor een zeventienjarige…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten