In de kantine moet je zijn!

Volgens lieden die het weten kunnen, brengt een mens gemiddeld één derde van zijn leven door in bed. Maar wat volgens mij nog nooit iemand heeft becijferd, is de totale tijd die een eerzaam werknemer tijdens zijn arbeidzame bestaan besteed aan lunchpauzes. En dan bedoel ik niet de lunchpauzes in mediterrane landen, waar de dagindeling er vaak toch wat anders uitziet dan bij ons, maar “gewoon” in Nederland. Hoewel we in het Maritiem Museum met enige regelmaat “uit de bureaulade eten” (zoals het doorwerken in de lunchpauze wel wordt genoemd), is de kantine op de derde verdieping tussen half een en één uur toch wel het epicentrum van de organisatie te noemen.
Het uitzicht over de Leuvehaven is mooi, maar de kantine zelf maakte met zijn scala van diverse tinten grijs (geen vijftig…) toch wel een redelijk saaie en ongeïnspireerde indruk. Zelfs de gekleurde lampenkappen met bemoedigende kreten – souvenirs aan een teambuilding-bijeenkomst van een aantal jaren geleden – vermochten daar geen verandering in te brengen. Geen wonder dat een opknapbeurt van de kantine met stip bovenaan stond op het lijstje van suggesties, die we mochten indienen voor het besteden van het prijzengeld van de publiekprijs van de Museumnacht. Voorwaarde was, dat het opknappen in eigen tijd en door de medewerkers zelf zou gebeuren.

Afgelopen zondag nam een aantal collega’s de handschoen en het gereedschap op. In een explosie van zelfwerkzaamheid en collegiale bezieling heeft een groepje medewerkers de kantine onder handen genomen. Onvermoede talenten en vaardigheden kwamen aan de oppervlakte; er werd gezaagd en getackt dat het een lust was, kussens werden genaaid en plantenbakken gevuld. Het resultaat mag er zijn: een kantine met sfeervolle hoekjes en zelfs een loungebank met schemerlamp, waar je op je gemak kunt brainstormen over projecten en initiatieven – of waar je gewoon even kunt bijkomen van de verrichte inspanningen.


“In de kantine moet je zijn”, zong wijlen Dorus begin jaren zestig (zoek maar op op Youtube). En zo is het!