Om te huilen...

The sky is crying… zong de beroemde Nederlandse bluesgroep Cuby & the Blizzards al in de jaren zestig en dat deed het ook jongstleden zaterdag. Uitgerekend op de dag dat het een etmaal onafgebroken regende, vond in Rotterdam de jaarlijkse Museumnacht plaats met als motto “Waterlanders”. En uiteraard droeg ook het Maritiem Museum zijn steentje – of beter gezegd: zijn traantje – bij. Gewapend met kaplaarzen, regenjacks, zakdoeken en andere middelen tegen emotionele wateroverlast stonden we weer met een aantal collega’s paraat om de bezoekers te ontvangen.

Binnen draaide dj Socrates tearjerkers uit het glorieuze popverleden, afgewisseld met live smartlappen van het duo Ut Gedonder. Op de tweede verdieping kon je “snifgedichten” schrijven op zakdoeken, de tien droevigste momenten uit de maritieme geschiedenis herbeleven, leren lachen (voor het tegenwicht) en zwijmelen bij oude afleveringen van de tv-serie Love Boat (weet u nog?). Op onverwachte momenten barstten mensen “spontaan” in huilen uit, waardoor sommige bezoekers danig van hun stuk werden gebracht. Wie toch nog iets cultureels wilde zien, kon terecht bij de speciale dansvoorstelling van studenten van Codarts in de presentatie Mainport Live en wie dorst kreeg van al het gehuil, kon zijn troost zoeken bij de Cocktailbus die na een jaar afwezigheid weer in de hal van het museum was geparkeerd.

Het meest confronterende onderdeel van het programma was echter de Klaagmuur. Bezoekers konden op een formuliertje schrijven wanneer ze voor het laatst hadden gehuild en waarom. Dat leverde een onthullend en in sommige gevallen onthutsend beeld op van de ellende die sommige bezoekers met zich meetorsen. Naast zaken als de onverwerkte dood van huisdieren (soms twee tegelijk), het universele gevoel “niet begrepen te worden” door de mensheid in het algemeen en je naasten of je leidinggevende in het bijzonder, was de categorie Persoonlijk Leed (met een hoofdletter L) in ruime mate vertegenwoordigd. Verstoorde familierelaties, verbroken verhoudingen, langdurige ziekten – het kon (uiteraard anoniem) via een briefje met alle bezoekers worden gedeeld. En dat gebeurde ook. De collega’s, die een oogje in het zeil (en op de muur) hielden, waren echt onder de indruk.

Maar om met een vrolijke noot te eindigen: het citaat van het jaar (zie mijn blog van 12 maart 2012) bij het opspelden van de speciale MMR-museumnachtbuttons kwam ditmaal van een mannelijke bezoeker: “Prik hem maar ergens, maar niet in mijn tepel, want daarin zit al iets anders!”