U kent vast wel die omschrijvingen in personeelsadvertenties: “U bent een spin in het web van de organisatie”. Zo die kwalificatie op iemand van toepassing is, dan was het wel op onze zakelijk directeur Frans van Hamburg, die gisteren afscheid nam van het museum. Frans was oorspronkelijk afkomstig uit de bouwwereld, maar stapte in de jaren zeventig over naar de cultuursector. Hij was een aantal jaren verantwoordelijk voor de zakelijke leiding van het legendarische Lijnbaancentrum en na een tussenstap in het Wereldmuseum – toen nog Museum voor Volkenkunde – trad hij in 1988 in dienst van het Maritiem Museum als hoofd algemene zaken.
In zo’n hoedanigheid heb je met letterlijk alle facetten van de museumorganisatie te maken en die uitdaging was zeker aan Frans besteed. Hij stroomlijnde de werkprocessen binnen het museum en hield als financieel eindverantwoordelijke de hand stevig op de knip. Zijn groene paraaf betekende dat een nota betaald mocht worden. Als je de nota terugvond in je postvakje zonder die paraaf er op, had je wat uit te leggen…
Sommige leidinggevenden hebben de neiging om zich af te zonderen om hun werk in rust en beslotenheid te kunnen verrichten. Zo niet Frans. Frans resideerde in de kantoortuin op de tweede verdieping. Een strategische plaats, van waar hij zicht en oor had voor alles wat er gebeurde. Er was weinig wat aan zijn aandacht ontsnapte en er kon direct tekst en uitleg worden gevraagd als hij dat nodig vond. Frans hield ook van duidelijkheid. Als hij het ergens niet mee eens was, kon hij dat duidelijk over het voetlicht brengen. Dat kwam wel eens hard aan, maar hij had ook heel vaak gelijk. Kwam niet met smoesjes bij hem aan boord – als je een fout had gemaakt of een stommiteit had begaan, kon je dat het beste ruiterlijk toegeven. “Ik maak dagelijks fouten” zei hij dan en hielp vervolgens met het vinden van een oplossing.
Frans had een duidelijke visie op de rol van een museum. Een museum is er voor de bezoekers, of ze nu via de ingang komen of via de website. “Je kunt nog zulke lekkere pindakaas maken, maar je moet het ook kunnen verkopen” was een van zijn gevleugelde uitdrukkingen. En hij had er nogal wat.
Automatisering was Frans’ hobby. Waar ieder ander op vakantie ter ontspanning een stapel flodderromannetjes meeneemt, moet Frans ongetwijfeld een stapel automatiseringsboeken en handleidingen voor computerprogramma’s bij zich hebben gehad. Een project als Maritiem Digitaal, waarin ruim vijftien maritieme musea in binnen- en buitenland met elkaar samenwerken en hun collecties op internet presenteren, komt dan ook mede uit Frans’ koker. Op een aantal terreinen was hij velen van ons ver vooruit – soms tot wederzijdse frustratie, maar zo gaat dat nu eenmaal.
Hij was een groot voorstander van arbeidsmobiliteit, maar gaf ook altijd ruiterlijk toe dat hij daar zelf niet het meest aansprekende voorbeeld van was. En nu – na vijfentwintig jaar – is Frans weg.
Is er leven na Frans? Natuurlijk is er dat. Maar het zal – in velerlei opzicht – wel even wennen zijn…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten